Biografie

Saskia Lauwagie woont samen met haar man Frank en hun zoon in Oedelem nabij Brugge. Ze is een vrouw met heel wat levenservaring en al van kinds af schreef ze veel. Ze vindt rust en plezier in het schrijven, wat haar de mogelijkheid geeft om moeilijke gebeurtenissen te verwerken. In oktober 2021 debuteerde Saskia met "Vlucht", wat de start was van een reeks psychologische romans. 

Ontdek meer over mij via het interview met Patsi Desiree 

(beheerder FB-group 'Leuk Lezen') Febraur 2023

Ik ben geboren en getogen in Brugge, maar woon ondertussen al 17 jaar met mijn man en zoon in Beernem. We hebben een kater die door onze zoon werd gedoopt tot 'sloeber' wat en ongelooflijke toepasselijke naam bleek te zijn.

Qua eten is dat heel uiteenlopend. Je kunt mij vinden in een goed restaurant maar evengoed in de auto aan de Mc Donalds, want dat kan potverdikke ook eens smaken.

Naar muziek luister ik zelden. Ik ben hardhorig en ik voel mij veiliger in de stilte zodat ik mijn omgevingsgeluiden beter opvang.

*Hoe of wanneer kreeg de schrijfmicrobe je te pakken?

Als vijftienjarige woonde ik een lezing bij van Bart Moeyaert over zijn 'Duet met valse noten'. Ik was ongelooflijk onder de indruk van die man en toen ik thuiskwam ben ik beginnen schrijven. Op dat moment had mijn moeder borstkanker en schreef ik een verhaal over een meisje die haar moeder had verloren in een ongeval. Pas nu besef ik dat schrijven toen al een therapeutische werking op mij had. Mijn zolder ligt vol met volgekrabbelde dagboeken en ook toen mijn zoon 14 weken te vroeg werd geboren, heb ik uren zitten schrijven. Steeds dacht ik, ik moet hier iets mee doen, maar pas tijdens de coronacrisis heb ik er werk van gemaakt. Mijn zoon was oud genoeg, ik zat enkele dagen thuis van het werk en de tijd was er blijkbaar rijp voor.

Om zelf te schrijven zijn dat verhalen die op waarheid gebaseerd zijn met het nodige sarcasme. Zonder sarcasme zou ik mij niet vrij voelen tijdens het schrijven.

*Komt dat overeen met het genre dat je leest?

Om te lezen kies ik juist andere genres. Enkel Horror en Sciencefiction laat ik aan mij voorbijgaan.

Ik lees ontzettend graag. Altijd al geweest. Minstens 4 avonden per week neem ik een boek ter hand.

Dat is een moeilijke. Je hebt auteurs die heel wat bereikt hebben, maar misschien helemaal geen gezellige mensen zijn of erger. Ik kijk enorm op naar auteurs die zich inzetten en er volledig voor gaan of heel wat opzoekwerk verrichten om tot een bepaald verhaal te komen. Maar dat geldt voor alle mensen bij mij, het hoeven daarom geen auteurs te zijn. Je kan veel bereiken, maar de grootste onmens zijn, dan betekent wat je bereikt hebt niets voor mij.

*Dat jij beïnvloed wordt door wat er om je heen gebeurt, mag duidelijk zijn. Was het voor jou moeilijk, een op waarheid gebaseerde feiten boek schrijven?

Ja en nee. Ik ben het boek niet beginnen schrijven met de intentie om het uit te geven, maar gewoon om alles een plaats te kunnen geven. Omdat het echt hielp, ben ik er fictieve gegeven in beginnen verwerken wat het voor mij luchtiger maakte. Op het moment dat ik echt de stap had gezet om het uit te brengen, dan werd het opnieuw moeilijk. Doe ik er goed aan om hiermee naar buiten te komen, naar mijn vrienden toe, naar mijn familie toe, naar mijn collega's toe enz. Zouden ze onze keuzes veroordelen? Eens je boek op de markt is, kan je niet meer terug. Het boek effectief uitbrengen was de beste beslissing dat ik kon nemen. Het klinkt raar, maar het snoert de mensen hun mond. Er moet niet meer geroddeld worden want het staat gewoonweg zwart op wit in een boek. Wel heb ik gemerkt dat veel meer mensen met dergelijke zaken geconfronteerd worden dan dat ik voor mogelijk hield.

Ik snap waar je naar toe wilt, maar eigenlijk geen van beiden. Ik had zoveel plezier ondervonden aan het schrijven dat ik verder wilde gaan. Ook uit nieuwsgierigheid of ik hierin zou slagen. In het derde boek zit opnieuw waarheid verweven, het blijft wel de rode draad doorheen de trilogie evenals mijn heerlijke sarcasme.

Na het gebeuren, m.a.w. dus de affaire van mijn man, zat er vooral veel woede in mij. Ten eerste ten opzichte van mijn man: waarom had hij het gedaan? Ten tweede ten opzichte van mezelf: Hoe kon ik zo stom en zo blind geweest zijn? En ten derde ten opzichte van die andere vrouw: Waar zat haar verstand om een gezin te willen kapotmaken? Het resultaat is dan dat ik vecht en juist niet wegloop. Is dat goed? Dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken natuurlijk. Maar door het schrijven, kreeg ik mijn woede onder controle en lukte het mij opnieuw om op een normale manier met mijn man te praten. Geloof me, ik kan best een Italiaanse furie zijn.

Het was niet echt van belang om mijn kant te laten horen eerder om mensen duidelijk te maken: veroordeel niemand als je het hele verhaal niet kent. Van zodra je tegen iemand zegt dat je man je bedrogen heeft, krijg je als reactie: En jij blijft daarbij ???!!!

Euch, ja. Ik ben een individu die haar eigen keuzes mag maken en ik moet daar niet voor veroordeeld worden. Moet iemand akkoord gaan met mijn keuze? Helemaal niet. Ik promoot samenblijven na bedrog zeker niet, maar veroordeel mensen niet die het wel doen.

*Ben je blij dat je het van je hebt afgeschreven? (Ook al is het voor een groot gedeelte fictie)

Zeker. Ik ben er veel rustiger door geworden en heb het een plaats kunnen geven. Mijn derde deel van de trilogie heet 'Loslaten'. Door deze boeken te schrijven heb ik dit letterlijk kunnen doen.

Had ik maar te tijd! Om een boek aan de man te brengen, kan je niet in je luie zetel blijven zitten. Ik probeer dan ook veel signeersessies en markten te doen wat toch wel wat tijdrovender blijkt te zijn dan verwacht. Waar ik wel altijd tijd voor maak, is voor vrienden die bellen om te gaan eten. Dat is altijd genieten.

Helemaal niet. Mensen moeten genieten van mijn boeken, maar ze moeten er geen gezicht kunnen op kleven, nergens voor nodig.

Ik heb enorm veel spijt dat ik nooit Pieter Aspe heb gesproken. Al zijn boeken heb ik met plezier gelezen omdat zijn verhalen zich merendeels afspeelden in Brugge en zo zalig herkenbaar waren. Je denkt altijd, ooit kom ik die mens wel eens tegen en dan komt opeens de dag dat het niet meer kan. Zijn levensverhaal had ik graag eens persoonlijk van hem willen horen.

Sinds vorige jaar staat het authentieke bureel van mijn opa hier bij ons. Het is echt zo'n houten ding maar je twee baren moet uitschuiven en dan moet openklappen. Het is pure nostalgie want als kind mochten we daar ons huiswerk aan maken. Dat is de plek waar ik de rust vind die ik nodig heb.

Weet dat een glas altijd halfvol is en nooit halfleeg. Wat zouden er toch veel minder zuurpruimen op de wereld zijn, mocht iedereen een beetje meer zo denken .

Maar vooral: Bedankt Patsi voor dit leuke interview en een welgemeende dankjewel aan alle lezers, niet alleen deze van mijn boeken, maar alle lezers want zonder jullie zouden wij auteurs verloren zijn.